Esti relatu forma parte de la
gran cantidá de cuentos populares que d'antiguo cuntabense nos pueblos y aldees
d'Asturies col fin de amenizar les llargues nueches d'iviernu al calor de la
llumbre.
Esta hestoria cunta una aventura
vivia por un paisanu, el so fíu, que era un nenu de unos diez años, y el so
pollín, esti paisanu xuntu col so fíu y el so pollín, tornaben al pueblu onde
vivien dempues de asistir al mercau semanal na capital del conceyu.
Cuando comenzaron el viaxe, el
paisanu montose nel pollín y el nenu diba caminando detrás, cuando rcorrieren
un tramu del camín atoparonse con un méndigu, que afeo-y al paisanu el fechu de
que fora montáu nel pollín y el nenu fora
caminando, con estes palabres.
¿Nun-y da a Vd vergüenza dir
tranquilamente montáu nel pollín y que'l
so fíu que ye un nenu pequeñu vaya caminando?.
El paisanu empezó a pensar que
quizas el méndigu tuviera razón, asi que baxose del pollín y díxo-y al so fíu
que montara nel, d'esta forma siguieron
el camín, el nenu montáu nel pollín y el paisanu a pie, mas alantre cruciáronse
con un caminante que de nuevu afeo-y al paisanu diciéndo-y d'esta manera.
Pero bueno paisanu. ¿Como ye que va Vd caminando mientra qu'el so
fíu que ye xoven y tien bones piernes pa caminar va montáu nel pollín”?
Ante esta situación el paisanu
montose nel pollín xuntu col so fíu y siguieron el camín, cuando llevaben un
ratu atoparonse con un cura, que al ver a los dos montaos nel pollín persígnose
delles veces y darréu recrimino-y al paisanu l'echu de que los dos fueren montaos
nel pollín diciéndo-y d'esta manera.
Por Dios posavos del pollín, nun
veis que'l probe animal va arreventáu con tantu pesu.
l paisanu yá non sabia que facer,
asi que posose del pollín y mando-y al so fíu que se posara tamién y asi
siguieron el camín padre y fíu a pie y el pollín ensin carga, cuando yá taben
llegando al pueblu atoparonse con una vecina que al velos venir caminando
detrás del pollín, díxo-yos.
¿Vos habeis vuelto llocos o que?,
asi
que venis los dos como dos fatos caminando
y el pollín vien tranquilaente ensin carga nenguna.
Esta hestoria cuentu o lleenda,
demuestra que tal como diz el refrán popular “nada ye verdá nin mentira, tou
depende del color del cristal con que se mira”.
N’alcordanza y homenaxe a les persones de
Villaescusa ya finaes, que cuando yo era nenu cuntaronme esti y otros munchos cuentos y hestories.
